جزء انتقالی A با مایع حامل C به عنوان مخلوط اولیه (خوراک) ترکیب شده اند. اگر مخلوط اولیه با حلال B مخلوط شوند، جزء انتقالی A به حلال مایع B منتقل می‌شود. مسأله‌ی مورد نیاز برای عملی بودن این انتقال این است که انحلال پذیری جزء انتقالی A در حلال B بیشتر از مایع حامل C باشد. در مقابل، مایع حامل C در حلال B بایستی تقریباً انحلال‌ناپذیر باشد.

در این مثال تصویری شرایطی ایده‌آل فرض شده است که در آن جزء انتقالی به طور کامل بوسیله حلال خارج شده است. در موارد واقعی، همواره مقادیری از جزء انتقالی درون مایع حامل باقی خواهد ماند. به علاوه، انحلال ناپذیری کامل مایع حامل درون حلال فرض شده، که در عمل همواره بخش‌هایی از یک ماده در دیگری یافت می‌شود.

این بدان معنی است که یک فرآیند جداسازی واقعی در نهایت پس از ته نشینی منجر بر دو فاز می‌شود:

• فاز استخراج: (عموماً حاوی A و B، همراه با C باقی‌مانده)
• فاز تصفیه: (عموماً C، همراه با باقی‌مانده A و B)

برای دست‌یابی به خالص‌ترین فاز از جزء A معمولا پس از فرآیند استخراج یک مرحله‌ی جداسازی به شکل تقطیر در نظر گرفته می‌شود، که در آن حلال از جزء انتقالی جدا می‌شود. حلال را می‌توان برای استخراج مجدد به سیستم باز گردانده شود.